"Wel, dan," zei Sir Archibald de Onverstoorbare, "laten we een slok nemen." "On the rocks." Zei hij, pakte de 100 jaar oude [onuitspreekbare Keltische naam] van het teakhouten dressoir en schonk vakkundig de glazen in die al praktisch een eeuwigheid in de familie waren, en die hij uit het houten kistje haalde met daarom fier prijkend het monogram en de naam. Die, zoals de kroniek ons vertelt, Sir Archibald de Bezige in zijn tijd uit een Schotse boomstam had gehakt. (Gunstig is dat de namen van alle mannelijke erfgenamen van de clan met dezelfde letter beginnen - anders zou men het goede stuk hout tot de volgende A-of dergelijke in de ijskast moeten zetten, bij wijze van spreken...)

Hij nam toen de Koelstenen uit de elektrische koelkast (een recente aankoop - men gaat met de tijd mee...) en liet ze met zijn eigen tang in het glas zaken met de turfachtige mout. Hij hief zijn glas: "Proost, mijn liefste." Diner om zeven uur, zoals gewoonlijk?